İnsan Şiiri - Fatih Meydan

Bir tohum gibi yeşerip filizlenir,
Koca koca çınarlara dönüşür.
Kimine gölgesi ile eşlik eder sıcak yaz geldiğinde
Kimine bir çadır gibi kollarını açar, gök delindiğinde
Kimi kuşlara yuva olur
Kimi kuzulara konak
Kimi etrafında koşturup Duran Haylaz çocuklara salıncak.
Bazen Rüzgar eser, ıslıklarla karşılar yaprakları
Bazen fırtına olur çatırdar koca dalları
Bazen Bahar gelir çiçek açar renk renk Bazen güz olur rengi kartpostallara denk
Bazı kış ağır gelir çöker kırar dalları
Bazı yaz kurak geçer kavrulur kabukları
Sonra bir gün...
O kavrulan kabukların,
Kırılan dallardan kalan budakların,
Onu hayata bağlayan köklerin
Ve onu tüm azametiyle ayakta tutan toprağın şahitliği ile göçüp gider.

Arkasında kalan
Koskocaaa bir bosluk

O koca gölgenin boşluğundan şaşırıp kaçışan ve kendi gölgesine sağınmak isteyen çocuklar...  

Kendi gölgesini sığınan çocuklar daha bir çabuk büyür çınarlaşır ve hayat böyle akar gider.