İnsan Şiiri - Şair Şahin Karaman

Bir insanlık serüveni ki,
Âdem’le Havva’dan başlamış
Ve kan sıçramış yuvalarına
Kâbil’in hasedinden.
İlk çığlık o gün atılmış
Ve ilk ağıt o gün yakılmış
Melek yüzlü Habil için.
Ağlatan insan
Ve ağlayan yine insan…

Boş durmamış Nemrut,
O da yakmış ateşini
Bereket pınarı İbrahim için.
Kimi heveslenip odun taşımış
Yüreğinde yakma duygusu
Ve kimi bir damla da olsa su
Ateşi söndürme olgusu.
Yakan insan
Ve yakılan yine insan…

Bir Yusuf ki ana kuzusu,
Yakup’un ciğerparesi.
İtilmiş kuyulara nedensiz
Ve bir ip sarkıtılmış kuyuya
Çölden geçen kervanla
Sürülmüş Mısır diyarına.
O Yusuf ki,
Atılmış zindanlara
Bir Züleyha’nın şehvetinden.
Zindana atan insan
Ve atılan yine insan…

O saraylar ki;
Kiminde ipekten şal
Kiminde anlatılmaz bir hal
Ve kim bilir
Kaç kez kurulmuş darağaçları
Ve kaç İsa çakılmış
Akbabaların tünediği çarmıhlara…
Çarmıha geren insan
Ve gerilen yine insan…

Nice canlara kıyılmış
Hırslar, ihtiraslar uğruna.
Kiminde deve yüklü servet
Ve kiminde ağır mı ağır sefalet...
Bir ocak ki,
Alından dökülen yaş kaynıyor
Ve bir ocak ki,
İçindeki aş değil sanki
Yoksuldan alınan baç kaynıyor.
Darlığa süren insan
Ve sürülen yine insan…

Bir dünya ki,
Anlaşılmaz bir bela
Sanırsın her yanı Kerbelâ
Kim bilir kaç Yezit geçmiş
Şu zaman tünelinden
Ve kim bilir kaç Şahin vurulmuş
Zalimlerin kahpe elinden
Can alan insan
Ve can veren yine insan…