İnsan Şiiri - Mehmet Sadak Mertolez

Oysa ki geçiciydi dünya tıpıkı bir heves gibi
Biz düştükçe peşine
O da bizi üşüştürdü leşine
Vaz geçmek zorlaştı biz büyüdükçe
Onun da sevdası büyüdü içimizde
Paylaşamadık leşi
Leş doyuramayınca bizi birbirimizin etine diş hayatına kasteder olduk
Bırakıp gidenleri uğurladık
Ağlak uğrak ve kıvrak halelerimizle
Bazen konu komşu tanıdık eş dost akraba
Bazen de en sevdiklerimizi koyduğumuz halde
Üstünde tepindiğimiz toprağın altına
Malesef doymuyor ne gözümüz
ne de gönlümüz
Ne yazık ki inandığımızı iddia ettiğimiz
Fakat asla idrak etmeye yanaşmadığımız
Ölüm gerçeğini kendimize bile itiraf etmeye yetmedi zavallı gücümüz
Halbuki bir hakikate karşı sinsice hunharca
Tüm bencilliğiyle kendi kendine
zulmeden acizden başka
nedir ki insan