İnsan 1 Şiiri - İsmail Çiftci

Oturdum caddenin kaldırımına,
Sığmıyor caddeye taşıyor insan,
Sonbaharda dökülen yaprak misali,
Kendi rüzgarında uçuyor insan.

İçinden birine dur dedim hele,
İrkildi yüzüme baktı şüpheyle,
Dedi ki serseri, işim acele,
Gördüm gölgesinden kaçıyor insan,

Kimi kanatlanmış çıkar uzaya,
Kimi kaldırımda gidemez yaya,
Debdebe yaşamak neden acaba,
Ne yazık kendini kasıyor insan.

Çiftci İsmail'im yoruldu düştü,
Bir kovaladı birisi kaçtı,
Saymadım kaç kişi çiğnedi geçti,
Düşeni ezip de geçiyor insan.