İnşallah Şiiri - Nami Keskinbora

Uğursuz ayrılışımızdan sonraki son buluşmamızda“platonik aşkımızı, eski günlerimizi tekrar yaşayabilmemiz” için teklifte bulunmuştum. Gönlünün hâlâ bende oluşunun bir ifadesi diye yorumladığım ”Artık çok geç” deyişini ve o andaki soğuk davranışını da bana kırgınlığı olarak anlamak istemiştim. Basiretim bağlamıştı. Nişanlandığını hatırıma bile getirememiştim, belki de kendime kondurmak istemiyordum ama ne yazık ki artık benim değildi, olmadığını çâr-nâçâr kabullendim. Böylece birbirimizin hayatından çıkmıştık fiiliyatta. Yollarımız ayrılmıştı. Aynı kentte yaşadığımız bazı yıllarda rastlaşmamak için özen gösterdim ve onu canlı olarak bir daha hiç görmedim. Onun düşlerindeki beni bilmem ama o – çıkmasını istediğim halde – gönlümden, rüyalarımdan, hayâllerimden ayrılmadı. Tam unuttum sanıyorken –Cinin çarpması gibi – düşlerime girer, gönlümü oynatır, yüreğimi hoplatır. Uyandığımda titrer, taşikardi yaşarım. Üzülür uzun bir müddet hüzünlenirim. Lise dönemimizin şarkıları beni onunla yaşamaya zorlar. Bazen çağrıştırmalar getirip onu gözümün önüne diker. Hangi tarafa dönsem, gözüme düşmüş perde gibi, ak gibi hiç ayrılmaz. İçim cenderede sıkılıyormuş gibi bitkin, ölgün düşerim. İçimden atmak, rüyalarımda görmemek takdir edilir ki; elimde değil. Yâni rüya kontrol edilebilen bir durum değil. Söndürmeye çalıştığım aşkım hâlâ meşale gibi yanmakta. Yaşanan bu olaylar âşıkların kaderidir. Fuzuli de yaşadı ki “Leylâ vü Mecnûn” adlı eseriyle, Halk da yaşadı ki: “Aslı ile Kerem”, “Ferhat ile Şirin” hikayeleriyle anlatır. 1965’te onu ilk gördüğümde anlatılamayan, ancak yangısı duyumsanabilen bir acı yaşadım. “Dudaktan kalbe” değil, “Gözlerinden Kalbime” akan, yüreğimi kavurur gibi yakan, göğsümü sızlatan bir acı. Onu gördüğüm her rüyâdan, onu anımsatan her olaydan sonra yüreğimde hep o sızıyı duyar, yaşarım. Yıllar gâh tatlı ama çoğunlukla acısını ve eziciliğini duyumsatarak geçti. Onun gibi ben de bir yuva kurdum. (Tanrı razı olsun uyumlu, saygılı eşimden, memnunum.) Eşimin de, gedikli sevgilimin de doğum günleri 5 yıl farkla 30 Eylül. Nedense o günün önemini hep unuturum. Yaşadığım bu ilginç duruma şaşmamak mümkün değil. Ben 2 Mart doğumluyum. “1–2 Mart gecesi hiç hatırlamamış, düşünmemiş ve düşlememişken çıkageldi rüyalarıma. Sevinçten çıldırmıştım. Gelişinden dolayı hoşnutluk ve mutluluğumu tekrarlayıp durdum. Mümkün olmayan bir buluşma gerçekleştiği için, Özgürlük Bayramı kutlarcasına içim içime sığmıyordu. “ Uyandım. Rüyâ işte. Unuttuğum veya ihmâl ettiğimi –eşim gibi- o da etmeyip kutladı.