İnsafsız Şiiri - İsmet Öztürk Ankara

Bir vedayı andırıyordu seninle son görüşmemiz
Bir uçurumun kenarındaydı sanki sevgimiz
Ne çok sevmiştik, mutlu olacaktık ikimiz
Vedayı elvedaya çevirdin de gittin insafsız

Yalan bir sevdaya kanmışım yıllar yılı
Kendine maheret mi saydın, bu zalim ayrılığı
Ardında bırakıpta gittin de bu taze canı
Aşkımı,sevgimi yüreğine gömdün de gittin insafsız

Sessiz çığlığımda bir haykırış vardı içimde
Gerçekte olmasa da seni anarım hep düşümde
Hayalimde hep sen kaldın,gündüzümde,gecemde
Gerçeği yalana döndürdün de gittin insafsız

Rengarenk bir gonca güldün gönül bahçemde
Soldurmamak için sakladım seni en kutsal yerimde
Yokluğunda bağrıma taş bastım,senin yerine
Yazımı kışa çevirdin de gittin insafsız

Şimdi veda değil elveda demek bana yakışır
Yokluğuna da elbet bu yürek alışır
Ne çileler taşıdı bu yürek,bunu da taşır
Gittiğin yerlerden dönme artık insafsız