İnsaf Eyle Şiiri - Yılmaz Tosun

İNSAF EYLE

Bugün sabah kalkarken yatağımdan,yanı başımdaki yastığa hüzünlü bir gülümseme ile baktım,
her zaman ki gibi bomboştu,sadece seninle geçirdiğimiz son gecedeki yüz ifaden vardı yastıkdaki kırışıklıkta.
bu sabah açmadım perdelerimi,açıpta nedense bakmak gelmedi içimden dışardaki karın lapa lapa yağmasına.
oysa o kadar çok severdimki kar yağışını penceremden izlemesini.sonra elimle ekmek kırıntılarını pencerenin önüne koyup,
üşümüş serçe kuşlarının tek tek gelipte sebeplenmesini.
bu sabah kapımın önüne konan gazeteye bakmak ta gelmiyor içimden,eğer bakarsam senle ilgili,
bir kaza,bir kötü haber okumaktan korkuyorum insaf eyle artık bu tene,insaf eyle vefasız gel hadi,
uzatma artık bu ölüm sessizliğini insaf eyle gel hadi.
boğuluyorum sensizlikte,üzerimi giyip dışarı atıyorum kendimi,seninle elimizde birer kadeh kırmızı şarapla günün doğuşunu beklediğimiz,tepeye ulaşıyorum,geceyi burda geçirip sabahı bekliyorum,ama hiç doğmuyor güneş,ufaktan bir ışıltı görünürgibi oluyor dağların arasından,
ama bir türlü doğmuyor güneş,aslına bakarsan sen yoksunya insafsız bende istemiyorum artık güneşin doğmasını.elllerimi cebime götürüp,parlak bir laylon içinden saçlarını çıkarıyorum,kokluyorum onları içim titreyerek,sonra saçının bir telini alıp rüzgara bırakıyorum,
savrulup kayboluyor gözlerimin önünden sanki o an senin hayalini geçerken görüyorum,
saçının rüzgarla ahengini izlerken,dilekler adıyorum sensizliğin bitmesi için,
hadi artık insaf eyle gör halimi,duy sesimi insaf eylede bilki seni bekleyen biri var diyerek bu ıssız tepede,gel hadi insafsız gel hadi,yine eskisi gibi birlikte izleyelim senden sonra doğmayan güneşin doğuşunu ve bir ölüm hikayesinin yazılışını,birlikte izleyip birlikte yazalım.....

YILMAZ TOSUN