İnsaf Şiiri - Rıfkı Kaymaz

Ne ahlâk, ne vicdan, ne namus tanır...
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”
Ne Allah'tan korkar, kuldan utanır,
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”

Hakaret diz boyu, saygısız diller...
Utanmaz bir çehre, karanlık eller.
Güllere kelepçe, suskun bülbüller,
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”

Bir yanda, yürekler dağlayan açlar.
Bir parça ekmeğe, aşa muhtaçlar.
Bir yanda kibirli, doyumsuz başlar,
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”

Hak hukuk değersiz, sürünür yerde.
'Kim güçlü, haklıdır' düşüncelerde.
Mazlumlar “ah! ” eder, “adalet nerde? ”
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”

Düşünce, hoşgörü, uzlaşma bir bir
Göç etmiş; özgürlük, suçludur fikir.
Ruhlarda, zihinde, hayalde hep kir...
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”

Saygının sevginin en temel taşı.
Vicdanın, yüreğin, aklın yoldaşı.
Toplum huzurunun, her şeyin başı:
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”

Gözü aç, gönlü aç ruhun şifası.
Olgun insanların zevk ü safası.
Ve fânî dünyanın bâkî “vefa”sı:
“İnsaf! ” derim, “insaf! ” derim, “el insaf! ”