Elbet şeref âleme; insan denen şu beşer!
Çoğu bundan gaflette; şereften mahrum yaşar!
Rab uyarır; kitapla, peygamberle, veliyle,
Beşerin azgınları; dinlemez haddi aşar!
Bunca varlık içinde; insandır en eşrefi,
Elbette dinden alır; şu kullar bu şerefi!
Kimi bu müjde için, aşırı sevinç duyar!
Katar hep bir birine; teşerrüf, müşerrefi!
Her şeref hakka ait; bahşeder kullarına!
Çok şeref arzu eden; uymalı yollarına!
Melekten makbul olmak, mümkündür Hak indinde!
Halini ıslah edip; Hak koysa dillerine.
En eşref son nebidir; Cebrail geri ondan!
Miracı oku öğren, şüpheniz varsa bundan?
Perdesiz görüştü o; orada Rabbi ile
Haberler aldı Haktan; maziden, halden, sondan!
Hak yolunu terk eden; yüzkarası evrenin!
Olmakla kötü örnek, suçunu alır senin!
Müfsitlik çok zararlı; âleme verir ziyan,
Sebebin en şerlisi, bozulan şu dengenin.
Tüm âlem tesbih eder; şu gafil insan hariç!
Gafilin pazarında, kesilmez ona rayiç!
Hem cahil hem nankördür; unutur halıkını!
Yokluktan kim halketti; insafla düşünmez hiç!
Halkların teveccühü, insanı etmez eşref!
Hak yanda yok kıymeti; olsanda, bakan ve şef.
En eşref olanların, olursan sen muhibbi?
Verilir haktan sana; dünya ukba o şeref!
24.09.2007.İzmir.
Bünyamin DemircanKayıt Tarihi : 24.9.2007 11:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
şeref denen paye gerçekte hak teala tarafından verilen şereftir. kulların verdikleri payeler o gayeye matufsa,kıymet ifade eder. yoksa dünyada halkların vereceği unvanlar ve payeler,ahirette çok insanın başına bela olacaktır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!