İnkisar *dağılma hâli*

Ben hiç böyle hissetmemiştim.. çok aşağıdan bi’ yerden düşmüş gibiyim, kalp kırıklıklarım batar oldu göğüs kafesime.. çok aşağıdan bi’ yerden düştüm. Bunlar en beklemediklerimdi.. kendi yaramı kendim kanatır oldum. Üstelik buna ben bile hayret ettim. şimdi yine o aşina olduğum yerdeyim çok aşağıdan düştüğüm o yer.. sorma bana “ne oldu?” diye, deşme daha fazla. Bilirim sorarsan ağlarım, gözyaşlarım kanatır biraz da. O vakit yol alır giderim, çekilirim odamın en kuytu köşesine, az da orada yara alırım. Hayatın hep öğrettiği bir şeyler vardır.. hayattan ziyade insanların, insanlar size çok şey katar, bazısı iyilikleriyle bazısı da kötülükleriyle. Hayatıma çok şey kattı insanlar, fakat benden birçok şeyi de alıp götürdüler peşleri sıra. Bu bir inanç da oldu yahut bir güvende, ne aciz öyle değil mi? Bir insanla her şey değişebiliyor, ve bir insan sizin hayatınızı bir anda değiştirebiliyor da. Bunu ya size umut vererek yapıyor ya da sizden tüm umutlarınızı alarak. Nasıl oluyor da buna izin veriyoruz? Kızgınlığım kendime, kırgınlığım da öyle. Belki en hatalı benim ama özür dileyeceğim tek kişi de kendim. Bunu biliyorum, ama söyledim ya hayat öğretiyor size. Bu neyin nesi bazen anlam veremiyorum, bunu çok düşünüyorum ama neyin geçmemiş hissi emin değilim, hep böyle ikilemdeyim bilmek ile bilmemek arasında. Kendimle geçimsizim, gurursuzum belki, hatta kırık bir dal parçası gibi kimsesizim, kırığım da. Belli ki henüz kalkamamışım o yükün altından, sonra dağılmışım tıpkı bir bulutun göğü terk edişi gibi. Sahi yerim neresi benim? Tam olarak neresindeyim? Göğün yüzü mü evim yoksa toprağın üstü mü? İşte yine düşüyorum çok aşağıdan, kırıklarım batıyor.