İnkıraz Şiiri - Berkay Burak Karaca

İnsan, kendini en çok
kendine yabancı kaldığında unutur.
Her yüz, aynı çukurun içine düşmüş
aynı maskeyi taşır.
Ve biz,
her gün biraz daha eksiliyoruz
birilerine benzeyelim diye.

Bütün kapılar açık,
ama hiçbirinden çıkılmıyor.
Çünkü kilit,
çünkü zincir,
çünkü efendi
hep içimizde.

Bir gün ansızın,
bir işaret fişeği gibi
kafamızın içinde patlayacak hakikat:
“biz yaşamadık,
yaşatıldık.”

Ve işte o zaman,
ölüm bile sayılmayacak
çünkü zaten yoktuk.

Ardımızda kalacak tek şey:
kirli bir aynada yarım kalmış yüzler,
ve bizi gömmek için kazılmış
sonsuz bir sessizlik.

Ve biz,
hiç var olmadık.
Ama yokluğumuz,
her yere sığdı...