İniş ve Çıkış Şiiri - Muharrem Turgut

Atın beni dehlizlere!
Çıkarın bu pörsümüş yerden.
Gözlerim görmüyor, neredeyim?
Sıkıldım, irkildim ve dirildim,
Faninin hallerinden..
Bir bâd-ı sabâ’da uzatın beni
Uçayım gideyim bu şehirden
Kanatlarımla değil lakin,
Solumda uçuşan güvercinlerden..
İzin alarak hemdem olup,
Uçmanın en özgür damarına takılıp,
Kımıl kımıl olmuş, sol yanım.
Bir çöl rüzgârı gibi canlı,
Ve gök gürültüsü kadar sesli,
Kırarak tozu, bulutu ve,
İnsanoğlu’nun en asgari duygusal çağında bile,
Hep üstte olan hüznü ve acıyı.
En dipte olduğumdan artık,
Düşecek yer kalmadı..
Artık vakit ‘çok sesli’ bir dirilme vakti.
Uçma vakti,
Uyanma vakti,
Acının damarlarımda dolaşmasının
Aksine..
Ruhumun solunda kavisler çiziyor bir güvercin,
Hep uçmaya,
Ve dahi uçmaya,
Sen için.
Ben için.
Bilumum hepimiz için..
Umut’a, özgürlüğe ve aydınlığa doğru