İnilti Şiiri - Sabri Özcan

Ah ben buyum işte
Kalabalıklarda yalnız
Yemeğini martılarla paylaşan
Bir usanmaz aşık
Bir divane şair
Ne okumalar ne yazmalar
Ne sevmeler kandırdı beni….
Ne sevişmeler
Sonsuz yok oluşla sonsuz var oluş arasında
Varoluşumu aradım
Yok oluşumun imkansızlığı içinde
Var oluşumun sancısıyla bizardım
Her nesneyi biçen bir hızardım
Üstüm başım odun tozu
Elim ayağım çamur
Tenimde görünmez günah karası
Af sırası gelir diye bekliyorum

Bir iniltidir hayat
Şen şakrak yaşama hay huyu içinde
Bütün zırıltılara kulak tıkadım
Biliyorum birgün o yâre varacağım
Gülden güzel nardan renkli
Güneşten aydınlık yüzü
Bu pervane-i aşka gel diyecek
Vınlayan bir ok gibi gideceğim
Derdemez yok oluşumda gizli varoluşum
Ateşten aşktan ışıktan aşkın
Evrensel bir şelaleden daha taşkın
Dalacağım sonsuz nurdan denize
Alıp götürsün beni yâre akan o sular
Daha hafif havadan
Buzdan yakıcı ateşten daha sıcak
Ayrılık kıyısından vuslatın iklimine