İnfirât Şiiri - Ayşe Betül Acarlar

Kalbim zalimlerin elinde acı çekerken bile vakur bir yalnızlığı seçti.
Ne bir medet umdu tutsunlar diye
Nede tutunacak bir dal istedi
Kaderimi çizen benim elim miydi?
Yoksa sığınmayı mı bilemedim?
Büsbütün yok olmaktansa
Her yalpalandığımda kalktı dizlerim benim
Varsın bir hiç olsun emeklerim
Ben yok olayım
Geçerken bu dünyadan bir varmış bir yokmuş desinler
Sevilmeden ölüp ebediyete göçmüş kimsesizler
Arkamda bana ait bir parçada kalmasın!
Bana cennetinde de yer vermeyeceksen…
Olsun sen var ol,ben yok olayım
Senden başka neyim kaldı diye bile soramam sana
Senden başka neyim vardı?
Ses etmeden de giderim ben
Bu dünyaya kök salamadım!
Yaratan sensin Rabbim yarattığın ben
Tek tek soldu umut çiçeklerim benim
Çalacak kapım mı kaldı yada gidecek yerim?
Aldın,yardın ama sarmadın yaralarımı
Beni öyle kimsesiz bıraktın ki!
Bir toz bulutundan farksızım şimdi
Zalimler için yaşasın cehennem!