İnfilâk Şiiri - Mecit Aktürk

Bir ufak nifakla başladı her şey
Gönülden geçenler dile ok oldu
"Biz"den "ben" çıkardık birlikten "birey"
Tutmuştu bu deney; huzur yok oldu

Muhabbet, hoşgörü, aşk ile vefa...
Sökülüp sineden atılmış rafa
Ne kabre bakan vaar... ne de mushafa
Din "mahzun", dün "özlem", kin "buyruk" oldu

Düşenin ezilip kaldığı yerde
Hayır mı aranır aşikâr şerde?
Şanımıza uygun(!) en son seferde
Nefsimiz zafere(!) önayak oldu

Belli ki insanlık insana yüktü
Nefreti sevgiden daha büyüktü
Kurduğum düşlerim boynunu büktü
Kayboldu, gönlüme çok ırak oldu

Nerede o gözler; sevgiyle bakan
Sevdaya susayan, aşka acıkan?
Akıldan geçip de ağızdan çıkan
Çift dilli yılana çıngırak oldu

Dermanı zor ikek Lokman hekime
Kime anlatayım derdimi, kime?
Hitler'den kurtulan kahpe zalime
Soykırım "meziyet", zulüm "hak" oldu

Ormanlar kralı olunca Coni
Ortaya döküldü p*çlerin kini
Bebeğe dadanan itlerin ini
Yazık ki mazluma sığınak oldu

Efkârım kârımdı; az dem alınca
Tefekküre daldım yalnız kalınca
Vardığım kalpleri viran bulunca
Sandım ki sinemde infilak oldu

Atsak da içine bir iki artı
Bu kadar eksi'ği tartmıyor tartı
Düşünen var ise "her şey abartı"
Söylesin, saçlarım niye ak oldu?

Bakınca sonuca onca veriye
Şeytan bile şaştı bu beceriye
Ağrılar arttıkça, talihe "niye?"
Diye sormak dile müstehak oldu

Sadakat beklerken ahdine ayet
Kuru bir niyetle ödenmez diyet...
Mağlup ve zelîlken kolaysa sabret
Kazanan; tefrika ve nifak oldu...