İnfaz ediledn hayat Şiiri - Akif Tütüncü

Ben çizgiydim, sense yıllarım,
her damlamanda yüzüme, ardından bakakaldım
Sustum, sustukça damladın içime, konuşamadım,
konuşamadıkça damladın yüreğime
Tırnak izlerimle parçaladım anılarımı,
kan damladı anlatamadıklarıma, anlatamadıkça ağladım
Kan aktı gözlerimden kelimelerime,
kelimeler akmadıkça sana, çizgilere vurdum gönlümü
Yağmur oldum denize yağdım,
ben yağdıkça oltaya takıldın, bir balıkçıl aldı seni benden
Mavi mavi ardından bakakaldım
Karanlığın yıldızında aradım seni, çiçeğin arısında,
güneş güldükçe çiçeğe, günün her doğumunu kıskandım

İstanbul, gönlümün yitiklerinin izi,
bensiz mi doğuyorsun bir ayrılık vakti?
Giderken bir sen bırakmıştın beni.
Hâlâ alaycı bir gülümseme mi var yüzünde?
seni terk ettiğim zamanki gibi...
Her sokağının iliğine işlemiş adımlarım,
adımlarımı attıkça her ayrılığa, karanlığa bürünüyorum.
İnsanlara bakıyorum
yaşadığımın farkında olmayan soğuk duvar ifadeleri...
Bir kedi geçiyor, ağzında hayattan kaptığı bir damla,
adımlıyor, yalnızlığım gibi daracık sokaklarını
Soğuk içine işlemiş, yüreğinin attığı yere akıyor benim gibi.
Ne çok yaralarım akmıştı sokaklarına,
basmıştı geçenler farkında bile olmadan
İnsan yarasıydı oysa,bir sen şahittin sevdiğime

Gidiyorum İstanbul, yüreğimi sana bırakıp
kırıklıklarımı alıyorum yanıma bir.
Rüzgar gibi esiyorum,doğduğum yerlere doğru,
Onu sana bırakıyorum,yüreğimle birlikte.
Nasıl da bir bütün olmuştuk,
sen, ben, o, bir de hayallerim.
Ana gibi sıcak,baba gibi kocamandın benim için.
Sen toprak, o tohum oldu yüreğimde
gizli gizli sevdalandım, büyüdünüz ikiniz de içimde.
Her sokağın, her köşe başın sırdaşım oldu
Nasıl da kapatırdın karanlığınla, akıttığım gözyaşlarımı
İnsanın sevdiğinin olduğu yer, her yer olur derler ya
Sen de benim için her yer oldun

Hep yanlış sevdalarım oldu.
Belki de aşk değildi aradığım.
Hiç görmediğim babam, başımı okşamayan anam,
bir yuva özlemi
Geç kalınmışlıklara kavuşma çırpınışları.
Gemiler terk etmişti oysa kaderimi,
sevinçler alabora, sancaklar kırık
Hep kavuşulmayacak sevdalara aktım, yanıldım.
bir olta attı hayat.
İçinde anısı bile olmayan, yalnızlık adacığına düştüm
o günden beri karanlığım.

Aydınlık bir batış günü solacak içinde
Kuruyacaksın
Bakacaksın zamanın dökülen güllerinden maziye
Yeniden yeşermek ümidiyle çırpınacaksın
Akacaksın, akacaksın geri dönmeyesiye
Yaşanmamış çıkmaz sokaklara çıkacak ırmakların
Hep beklenen sevgiliyi arayacaksın
Kırılmış hayatın aynalarından sızacak yüzler
Her bir sevdayı damlatacak kefenine
Boğulacaksın dans edemediğin şarkılarda
Akacak notalar toprak olarak birer birer içine
Sevdanla ilk dansı ölümde edeceksin
Sonbahar yaprakları çalacak müziğini

Her aşk biraz da acı imiş
ne bırakabilecek kadar çok, ne sevecek kadar az,
ne kendin oluyorsun ne de o.
Bir labirent içinde dönüp duruyorsun.
Omuzunda yaşadığının ötesinde yük
ne yağmur olup çoğalıyor ne buhar olup uçuyorsun..

Mum yanıyor
Zaman yanıyor
Yüzümde hüzün çizgileri
Yıllar kaçıyor
Sevdam ardından gidiyor
Gönül sokaklarda deli divane
Gördüğü her yüzde
Gecikmiş bir mektupta
Yitirilmiş bir anıda
Yıkılmış bir harabenin enkazında
Mum yanıyor, aşkın yanıyordu
Aşk alevinin hüzünle dansı başlıyordu
İçimde bir kıvılcım, dört yanım sevda duvarı
Gözlerinin gözlerime değdiğinden beri
Gözlerin gözlerime değdi
Yüreğimde tanıdım
Özlediğim histi sevdan
Soğuk gökyüzünün kalbime sıcacık dokunuşu
Yıldızları taktın kabime
Beni benden alıp
götürdün benden öteye
Senden öte
bir sen bıraktın içime
Nedir bu sızı, aşktan öte,senden geride
Sen gibiydim ben, ben gibiydin sen
bir sevdanın bölünmüş iki yarısı
Gözyaşlarımdan girdin içime sessizce
Geceler boyu içime damladın
Deniz olup boğdun beni hasretinle

Çatısız ıslak çocukluğumun kaybolmuşluğu,
bir İstanbul sokağında aşkta buldu kendini
Oysa çoktan infaz etmişti hayat beni