İnfaz Şiiri - Canan Aytın

..ve sorguya alınır, koca bir kentin yalnızlığı
Bütün sokak lambaları söndürülür
Birileri gider birilerinden
Tüm umutlar bir gecede, sonsuzluğa sürülür
Taş üstünde taş  bırakılmaz,
Bir şehir acımasızca harabeye döndürülür

Asar bir şair,
Satırbaşı umutlarını  tavana
Mutlulukları hece hece uykularında bölünür
Ah bu ne efkâr
Deliliğin de elbet bir haddi olur,
Dön de bir bak haline
Kalabalığa entegre halüsinasyonlarda yaşanır en derin yalnızlıklar
Yolun yol değil ki
Sen düşmüşsün, çoktan şizofreni batağına ...
Oysa umuttu gökyüzünü yazmak
Maviliğinde kanatsız uçmak
Ah ah! çok önceden kurulmuş teşkilat
Organ mafyası gibi mübarek
Sen farkına bile varmadan
Yüreğin yerinden sökülür

Ne olmuş herkes gitmişse
Ne olmuş herşey bitmişse
Birileri hep gider birilerinden
Zaten hep gidende değil ki meziyet
Bu bir senaryo, bu bir oyun
Cümle ortasına elbirliği ile darağacı kurulur
...ve infaz edilir yalnızlığında bir kalem
Çokça şiir yazsın diye değil mi bu eziyet?
Belki de bu yüzden şairler,
hep umudundan vurulur!!!