İnfaz Şiiri - Ruşen Işık

Kanıma ekmek doğrama ey sonsuz hayat,
Hep masum günahların arifesindeydim,
Bu kadar zalim miydi mahşerinde giyeceğim,
O insan acısından ilmekli idam gömleğim.
Oysa ben salavatını çoktan hak etmiştim;
Ve hep kırık eseflere kurban gitmiştim.

Celladım selamünaleyküm.
Görüp göreceğim son yüz sen miydin?
Başım senindir ama yüreğimi alma,
Sevgilimin mahşeri günahlarını üstlendim.

Doğuya dönüktü yönü, doğruydu sözü,
Bu yüzden bitmedi bu toraklarda kavga.
Sevgilimin üstünden geçti o yağız atlar,
Kalkanın irisi, kılıçlar ve oklar,
Dokuz hat mehteran ile yürüyen uşaklar,
Sevgilim sizi ne çok sevmişti…

Kendi kitabının hatmini indirmişti yıllarca,
Amentüsü olsun diye toprağımın mısralardan,
Geriye dönemeyişlerin şaşkınlığı üşüşmüştü,
Sevgilim hesabını daha dünden vermişti.

Üç tarafındaki denizdi yurdumun gelinliği,
Duvağı bir uçtan bir uca orman,
Hitit mi desem, asur mu, o muhteşem likya?
Dokuz asır bereket biçti bu kavimler karnından.

Şimdi bunları söyledim diye,
Kellemi pembe pamuk içre sürdüler…
Sultanın önüne kayın bir kutu içinde düşürdüler,
En acil ulakla gelmişti fermanım,
Levendler taşımıştı tüyden hatifti ağırlığım,
Ve titremişti veçhimle padişahın otağı,
Bedenim sevdiğimin koynunda, toprakta ,
Ne çıkar gülle olsa kalenin bendine başım.