İnfaz Şiiri - Şeref Akar

Beladan postalanmış şu ilahi mektup
Öylesine muazzam ve mükemmel üslup
İfadesi apaçık hulasası dehşet
Muhtevası afettir gümbür gümbür şiddet
Öyle bir kükredi k hiç haber vermeden
Çırpınmaya başladı emanetçi beden
Mektubunda haykıran BELA’lı akide
Sahabeyi gösterdi Cennet’ül Bakide
“görmez misin yönelmiş muhteşem ukbaya
Alem-i berzahta o neşe’i uhraya
Hasret çeken ruhuna ki vuslat-ı dergâh
Değil midir kaçarsın can Alem-i Ervah
Şu Alem-i Ervah ki ruhun öz vatanı
Bedense sürgün ülke; Diyar-ı Fizanı

Hatırlayan yalnız ruh Bela Zamanını
Hamalınsa arzusu vermemek canını
Zamanlar ötesinde alınmış bu karar
İnfazın ıstırabı akıllara zarar

İnfazı omuzlanmış şu Bela’lı memur
Hamalın yüreğine çapariler vurur
Öylede bir çeker ki ustaca elleri
Damarları yırtarak çengelli telleri
Para pul şan şöhret hulk, hulk makam ve mevki
Azalar makaslarla doğranmakta san ki
Ağrıdan ve sızıdan beyni çatlatmakta
Hariçten ve dâhilden gürzler patlatmakta

Demirleri eriten haddeler yakıldı
Çaresizce yükselen harlara bakıldı
Nazlı teninin üstüne geçirildi ateş
Ağızdan ve burundan içirildi ateş

İçerde kalp ciğer, omuzda gırtlak
Yukarda göz kulak, mafsalda diz ayak
İliklerine kadar cismin her organı
Aynı anda yaşıyor lav çarpan tufanı

Alaktan bu yanlısı saf saf dizilmekte
Ve mazi gözlerinde bir bir süzülmekte
Nelerle kıyaslardı mevti bir zamanlar
Anladı ki farkını tad edenler anlar
Son bir gayret göğüsten hırıltılı feryat
Çırpınır içten içe zavallı faniyat
Böylece verilirken isyanvari nefes
Zamanlar ötesinden haykırıyor bir ses
“can tenden ayrılırken neden asi darsın
Baki olan Allah’tır, sen ki fani darsın”

Baş kaldırsa kaç yazar emanetçi beden
O muazzam kuduret inince tepeden
Direnişi kırıldı teslim oldu hamal
Ve infaz tamamlandı asayiş berkemal

Derler ki şöyle demiş oğuluna Lokman
'gelmeden ölüm sana sen ona hazırlan'