İndim Kaf’tan Aşağı Şiiri - Ahmet Yozgat

Kurdum ayarımı,
Verdim kararımı,
Ayrıldım Kaf’tan;
Kızıl kaftan sırtımda, bacağımda boz potur,
Ata ot, köpeğe bir bud verdim;
Koşarak patır putur…
İndim dağdan aşağı,
Anam eşikte iken ben de bir başıboş oldum,
Babam beşikte iken düştüm hurdahaş oldum.
Anam ağladı beni görünce kan ve revan içinde,
Bu şiirde herkes,
Vallaha da bir âlem ve bir başka biçimde...
Beşiğini salladım anamın, zavallı ağladıkça
Babamı sarmaladım, karalar bağladıkça.
Derken, babam düştü o kınalı beşikten,
Durur muyum?
Ben de koştum, hopladım bir eşikten,
Anam kaptı maşayı,
Kaptı babam meşeyi,
Dolandırdılar bana vura vura dört bir köşeyi.
Anam kaptı yarmayı,
Kaptı babam sarmayı,
Gösterdiler bana masalı aparmayı,
Ve getirip bir şiire yamamayı…
***
Ee, haklılar tabii ki onlar da,
Masallarda ben bensem, sen de sensin,
Babam, baba adamdır,
Has kadındır anam da,
Beni koymaz, ikisi de yabanda,
Alırlar koyunlarına,
Mışıl mışıl uyuturlar,
Biri bir emzik verir ağzıma,
Biri şaplak vurur arkama,
Salarlar, bu dünyanın yalancı oyunlarına…
***