İncitme Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Ey! Gönül hakiki aşıksan eğer,
Dikene kızıp da gülü incitme,
Eğer bilmez isen, nota kaç değer,
Mızrabı vurup da teli incitme.

Kimseden incinme, bilirsen hiçi,
Hiç olmak insanın Allah’a göçü,
Hiç olduysan eğer, neylersin öcü,
Nefsine uyup da eli incitme.

Pişmeyen çiğiyi haşlama boşa,
Haşlansa bile o gider mi hoşa,
Meyvesiz ağacı taşlama boşa,
Yaprağı döküp de dalı incitme.

“El ne der” kaygısı gütmeyi bırak
Bir işi yaparken düşün; “ne der Hakk”
Halkın değil; Hakk’ın dediğine bak,
Ağyara meyledip, yari incitme.

İhsana erilmez, geda olmadan,
Hakk için her şeyden cüda olmadan,
Dervişim deme ha! feda olmadan,
Yola söz getirip, şeyhi incitme.

Rıdvan baba gibi bir er değilsen,
Nefsinle savaşan nefer değilsen,
Sen kendi içinde sefer değilsen,
Yolcuyum deyip de, yolu incitme.

Üzüm kararır bakıp da üzüme,
Ey gönül gafletle bakma yüzüme,
Dalma aşk bahrine bilmeden yüzme,
Boşa kulaç atıp gölü incitme.

Ey gönül aşk ile sen hun değilsen,
Yardan razı olup, memnun değilsen,
Leylayı arama, mecnun değilsen,
Boş yere çiğneyip çölü incitme.

Gel özden eylenme, Hakk’ı ararsan,
Terk eyle ağyarı, sen Hakk’a yarsan,
Girme dost bağına; gül değil, harsan,
Arıyı kaçırıp, balı incitme.

(17.10.2012)