İncirler oldu mu oğlum?
Beraber köklenip,beraber büyüdüğümüz..
Aynı zamanlardı güneşle tanışlığımız,
Nazlı tomurcuklarıyla uzardı baharımız.
Ben Eylül’lerden kaçardım
O Eylül’leri beklerdi!
Onun da yaşı otuzdördü buldu mu?
Daha “oğlum! ”dendiğim çağda;
Bükülmüştü belleri,
Aynı anda babamla! ...
Hayal tomurcuklarıymış meğer asılan
Kırılan dallarında..
Küçük nazlı bir fidanmış önce;
Babanın dedesinin,dedenin babasının diktiği,
Büyüdükçe,
Düş kırıklarının biriktiği! ...
Çok Eylüller geçti,
Çok dallar kırıldı…
Artık biliyor; sonbaharların kaçınılmaz olduğunu,
Düş kırıklıklarının çizdiği izleriyle yüzümüz! ...
İşte bir Eylül daha bitiyor;
Yine uzaklar,
Yine sonbahar…
İncirler oldu mu oğlum? ...
26.09.05
Zekeriya YeniyolKayıt Tarihi : 20.6.2006 03:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bana Kur'an da Tin suresini hatırlattı bu muhteşem şiiriniz. Rabbimiz bu sureye incire ve zeytine yemin ederim diye başlıyor. serbest yazılmış bir şiiri bu kadar keyifle okuduğumu hatırlamıyorum. yüreğine sağlık üstadım. selam ve dua ile
Beraber köklenip,beraber büyüdüğümüz..
....
incirin ağacını, meyvasını, yaprak ve çıplak dallrının kokusunu çok severim. yaşlandıkça kıvrımları...
belki bir tane daha yazarsınız diye umutlandım. yüreğinize sağlık.
Yine uzaklar,
Yine sonbahar…
İncirler oldu mu oğlum? ...
evet şiirleriniz çok güzel bu da öyle
su gibi akıyor
su gibi aziz olun
saygılar
TÜM YORUMLAR (3)