İncire Zeytine Sina Dağına

İNCİRE ZEYTİNE VE SİNA DAĞINA

İncire, zeytine ve Sina dağına…
Kalbimizi harlayan isyanlar içinde arkaik bir çığlıkla uyanıyor kent, bin yıllık düşünden.
Bir çarmıh gibi bırakıyor bir şair, dünyaya gövdesini.
Dünya tükenmenin ateşini harlıyor cinnetin körüğünde…
Sözcüklerini dizelerin merdivenine indirmeye çalışıyor bir şair,
Vurulduğu yer yekindiği yerdi.
Şair iziydi…
Görüldü!
Pusulasında aşkla sınanmış kadınları tarihle avutma imleri taşıyordu şair!

Göğe bakarak geçti nutkunu:
Ey kavmim hüznümle yargılamayın beni!
Unutmak için yeni çıkmazlara sürdüğüm gövdemden bir çarmıh sızıyor/ Oradaydınız…
Gördünüz…
Uyumsuz ve mülteci ruhumu,
kanatan mısralara süren bendim.
Vakit dar,
Ezberlenip unutulmuş şiirlerden geliyorum ey kavmim !
İsa’dan, Golgotha’dan,
Musa’dan, Tur-i Sina’dan,
Eyyub’dan, sabırdan geliyorum.

Karanlık bir yankıya dönüşecek şehir,
Şehrin gürültüsü dolacak kulaklarımıza birazdan !
Bir dağ yamacında daldığınız düşten
Uyanıp şiire sığının !

/Uzaklardan geldiler,
Barbar ve vandalca,
İlk sözcüklerimizi vurdular…
Kaşlarını çatmışlardı namlu gibi,
Bıçak açmaz dillerinde harlı bir nefret büyütüyorlardı harf harf…/

/ Kalabalık ve küflü sözler avuçlarımızda, terli sözcüklerimiz ablukada,
Şimdi yalnız bir güvercindir hüzün, omzumuza konan.
Kalbimizde çalkalanır uzak denizler,
Neremize dokunsanız gül tadında bir sancı!
Kırıldı uykular, sürgün edildi gözlerimizden,
Yüreklerimizde bir ayrılık kokusu,
Çığlıklar biriktiriyoruz isyanın nadasına bıraktığımız kalbimizde,
Sonra uzaklıklar ve gökyüzü…

/Ehram giyip tavaf ettim ayak izlerini,
Ve kıblem sayıp gözlerini ;
hicranlı bir şarkıya yaslıyorum yüreğimi bilesin !/

Ve söndü cümleden mumlarım,
Ötelerden bir ses kasem etti:
“İncire, zeytine, Sina dağına…”