İncir Pekmezi Şiiri - Fikret Turhan

yıllar önceydi...
bir tarlamız vardı
adı dokuz incirler'di...

kadınlar-kızlar incir toplar,
ben, küfeler doldukça
beyaz midillimizle
onları eve taşırdım...

evin bahçesinde;
bakır kazanların en büyüğü
altındaki ateşle...
ninem de elinde kepçeyle
kazanın üstündeki köpüklerle
uğraşıyordu...

ateş azaldıkça
kazanın altı odunla...
köpükler arttıkça da
yandaki bakır tencere
köpükle doluyordu...

dokuz incirde,
incirler toplandıkça...
beyaz midilli,
onları taşıdıkça..
bakır kazanın altında,
korlar çoğaldıkça...
ninem kepçesiyle,
köpükleri temizledikçe...
incir pekmezi
gülümsüyordu bize! ...

ardından...
kış gelince;
karın üzerine...
eriştenin üzerine...
ekmeğin üzerine sürülüp yenilince,
doyulmazdı keyfine...

incir pekmezi..
özledim seni yine!

fikret turhan-yalova
27.12.2012