İncir Kuşları Şiiri - Özge Özgen 2

yalnızlık tek ayak üstünde kaldıysa eğer
saçmalamak istiyorum burada

beni berbere
götürün kızlar
saçlarıma kurdele bağlasın rüzgar

bir yanım
içsel
köprüler
kurarken denizle
diğer yanım otlar gibi yerde

kalbimi betonarmeye çevirip
yeşillikler toplayacağım
göktelenlerden

kimse benim yerime
uçmasın

ben kırık bir bölgeyken
iki bacak arasında
kasıklarımda sallanan incir kuşları
nehirlere karıştı

nehirler denize

o hiç beğenmediğiniz tahta
ayaklar da
benimdi

şişmanlamak için gül kurusu yedimdi

ahşap masalar kırılınca
demir masallar anlattılar bana
suya mürekkep karıştırıp
içmeye kalkıştım

uçmaya benzemiyordu
bildiğin yağmur kokusu vardı ağzımda

annem, çiçekler içinde büyüyen bir kadındı oysa
ve yüzü bembeyaz

annem ki, her tarafı otuz
iki parça

annem ki,
elleri tozlu raflara adanmış
iyilik gömleği

havaya çekiçle vurdu dünya...