İncir ağacının aşkı. Şiiri - Kemal Müftü ...

Özlemle uzatmıştı kollarını incir ağacı.
Sevgiyle kucaklamak, öpmek istiyordu sevgilisini.
Ah ne olurdu sanki şöyle adam gibi yürüyebilseydi.
Neler vermezdi ki konuşabilmeye birkaç adım atabilmeye.
Neler vermezdi pek çok canlı gibi duygularını anlatabilmeye.
Ne olurdu bir kez dişisiyle el ele tutuşabilseydi.
İnsan gözüyle doyasıya görebilseydi dünyayı.
Oysa o herzaman böyle pranga mahkumu gibi yaşayacaktı.
Dilediğince koşamadan konuşamadan el ele tutuşamadan.
Yanıbaşında büyüyen dişisine belki de hiç dokunamadan.
Kolunu kesseler derisini yüzseler parmağını bile oynatamazdı.
Kahrolsa da bir adım ötedeki sevdiğine asla kavuşamazdı.
Günlerden bir gün öylesine tutkuyla sarılmak istediki ona
Acıdı tabiat ana sevgiden başı dönen incir ağacına.
Soğuk bir sonbahar günü yağmurlarını cömertçe gönderdi imdadına.
Sanki gökyüzü öfkeden delirmişti ve çaresiz bir sevgi için
Doğa tüm rahmetini incir ağacına vermişti.
Yağmur bardaktan boşanırcasına yağdıkça yağıyordu.
Islandıkça incir ağacının yağmurda yaprakları
Zayıf bir umut, toprakla birlikte yokluğa kayıyordu.
Sonunda kavuşmuştu sevdiğine incir ağacı.
Kollarını sımsıkı sardıkça sevdiğinin boynunaı,
Ayakta duracak mecali kalmasa da diyecek yoktu mutluluğuna.
Yıllarca süren kavuşma hayali artık nihayete ermişti.
Fakat ne yazık ki Tanrı,istediğini ölüm karşılığında kendisine vermişti.
Oysa incir ağacı kavuşmayı, gerçek huzur, mutluluk sanıyordu.
Yağmur dindiğinde sevginin hiç uğramadığı bir dağ kulübesinde
Parçalanmış gövdesi bir şöminede alev alev yanıyordu.