İncir Ağacı Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

Yüz yaşında vardır diyenler olmuştu
Rivayet tabi kim bilebilir ki?
Her gittiğimde otururdum yamacına
Sırtımı dayar derin bir nefes alırdım
Hoş sabır kokulu pek de tarif edemediğim
Susar dalıp giderdik uzaklara…

Son gittiğimde kol kola girip güzle
Baktık koskoca bir boşluk yerinde
Telaşla sordum nerede?
Sorma dediler sorma sizlere ömür
Devrilip gitti son selde.

Nasıl olur, nereye gider
Ne tufanlar, zelzeler görmüştür
Ona sel ne ki dedim güze
Suçlandım bakamadım da yüzüne
Sonra dedi güz sonra
Sonrası
Hiç yokmuş gibi başka derdi, kederi
Yıllar yılı gözledi durdu şu deli denizi
Usandı gözlemekten, özlemekten
Vefasızlıktan
Usandı denizkızına sevdasından
Gitmek istedi zahir dimdik ayakta
Gitmek istedi kurumadan…

Geç dedi güz geç bunları
Kuşlar uçarı, rüzgârlar yalancı
Senin de kıymetin bilinmedi demek incir ağacı…

İki çocuk oynuyor orada şimdi
Oğlan küçük, kızın başında tacı
Hiç bilemeyecekler onları yüz yıl beklediğini
İçimde bir yangı başıma saplandı hafif bir sancı
Hoş sabır kokulu pek de tarif edemediğim
Hey gidi hey yiğit incir ağacı…
Bekir Mutlu Gökcesu
Ekim 2022