İncinin İstanbul Yakarışı

nemli bir şubat günü,
ökselenmiş kuş misali çırpınmakta rüzgar.
sözleşmiş mi?
aynı edayla salınmakta
filikalarda ki gemiler,sandallar.
sessiz bir cümbüş var sanki.
bu vakit, bu büyülü şehirde.

şehir ki,
adını andığımda içimin çoşkulandığı.

bir kız indi şimdi kumsala,
teni dokununca boğazın hırçınlığına,
susuverdi tüm acılar.

bir kız dokundu şimdi suya,
solmuştu,yeniden açıverdi,
rumelihisarında güller.

bir adam oltasını salladı denize,
boşluğa inat,
yeniden pul pul balık dolunca kovası,gülüverdi,

bir matemin ardından, aşk tütsülendi burnuma,
takisimde ki çingene kızın elinde beyaz güller.
bir taksi sokuldu usulca yanına,
sıcak gülümseyişle uzattı bir beşlik çingene kıza,

bir akşam üstü aşk vakti istanbulda,
şimdi o beyaz güller,
hangi sevgilinin gözlerinde ışıldayacak yeniden,
istanbul,
efsane rüyaların şehri.