İncinik Şiiri - İbrahim Gökburun

Yağmuru beklerken eskidi gömleğim
Toprak işkillenmeye başladı benden
İncinik çocukların neşesiydim eksildim

Yağmur, sesimizi değiştiren bu yağmur
Unutmuştur belki de vazifesini geç kalmıştır
Kadınlar unutmuş anne olmak için yaratıldığını

Küçükken yokluğu paylaşan kardeşlerim
Kıraç topraklar ekip darbız ederdi
Sabır yeniden göceklerindi içimizde

Her zaman aldanmaya hazır zenciler
Yağmur duasında gördüler beni
Büyüdüm yeşermiyor ektiğim ekin

Gömleğim asılıdır şehrin bitpazarında
Bu gömleğin döş cebine gizlemiştim seni
Yağmur dağına çıktım bakamadım yüzüme

Çocuklarını öldüren anneler gördüm
Anlatmadım kendime anlamazdım çünkü
Bu çağın insanı değilim korkak ve cahilim