İncinen Kalpler Şiiri - Gürbüz Kaya

Ne ben kendi içimdeyim,
Ne de kendi içimde bir ben var.
Ne senin gölgeni umutla arıyorum,
Ne de kendimin kederine ağlıyorum.
Yaptığım sadece kişilik beklemesi mevsimsiz...

Acılar yumak yumak kilit olmuşken,boğazımda nefesimi içime tıkayan,
Bakakalan düşüncelerim hatıralarıma isyanda.
Bilmediğin ve bilmek istemediğin bir tutkusun özlenen,
Bir tohumu ektin mevsimlik aşkının,
Baharlara meydan okur gibi...çektin gittin.

Zamanı hiç ettim senden uzaklığa inat,
Meğer hiç doğmamış filizlenmeye başlayan hatıralar...
Hiçliğe emanet bir kıyıda başlamışız...
Ve gömülmemeye ne kadar ikna etmeye çalışsamda,
Tek kişilik kendine benzeyen bir benle olmuyor ki...

Her yürek dengi dengine çıkmış hayatı yaşamaya,
Etmişler yemin aşka keder bulaştırmamaya,
Vefasızlık edenin her zaman kendi boynuna,
Yıkık ve mağrur olupta incinen kalpler yaşayamaz tek başına,
Gel artık inat etme çık gel karşıma,
Ne varsa elde kaybedilmeyen paylaşalım doya doya...