İncindim artık. Kalbimdeki yangınları söndürmüyor hiçbir bakış. Almıyor olmazlarımı benden. Yırtıldı bağrım sen diye hecelerken. Bana hediye ettiğin yürek kanar oldu geçerken ismin dilimden.
Gittiğimde, yittiğimde sensiz düşlerden; uyanırsın belki huzursuzluğundan.
Beni anlamınızı düşünmüyorum ki beni yaşayın demiyorum. Beni sevmenizi istemiyorum ki benimle yaşayın demiyorum.
Dostum dediğim çöllerim kuraklık oldu zenginliğimde. Konuşmaz oldu dilim kelimelerim varken dost adına. Elimde kalanları sorgulamıyorum düşüncemin ayazında. Terk edilmiş gecemde ne bir sıcaklık nede süzülen bir ışık var. Büyüdüğümü söyledikçe küçülmüşüm sandılar. Kapılarımı örtüyorum bir bir. Anlattıklarımı siliyorum ağır ağır. Emin adımlar derken çıkarlar üzerine kurulmuş dengesizliklerden yoruldum. Beynimdeki izleri bile sildiniz hayat denen değerleri sorgularken. Yollarıma dost yerine dikenler bıraktınız. Acı geçen geceleri düşünürken, bir damla yürek derken, çıkarlar için geldiniz. Elde ettikleriniz belki sizi yüceltti, belki sizi kurtardı. Peki ya benim kaybettiklerim? Bugün ağlıyorum. Belki yarında ağlayacağım. Ama bir tek var ki içimde yaşamak isteyen: saf benliğim. Hem saf hem aciz. Kullanılan yürek olmak kırgınlığın faturasını çıkarır mı bilmem? Bir kenara atılmanın acısını anlatır mı bilmem? Sizin gereksinmelerinizde olup ta hayatınızın anlamında olmamak çok acı. Uyan diyorum bu sallantıda. Dalgaların soğukluğunda uyan ki etrafında ki sahteliği gör.
Ne acıdır ki bu satırları yazdım kendime. Ne acıdır ki kendimi burada görüyorum. Baharlı günlerde değil, ayazlı kışlarda. Utanmadınız mı beni bitirirken? Hiç mi sormadınız kendinize zalimliğinizi? Kullandığınız yüreği buruştururken hiç mi bağrınız sızlamadı?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta