İncikar Şiiri - Adem Konan

Tanrım ne çok yürüdümse ben değilim
kıyılar geride kaldı, ben diplerde
bir yer geliyor ki anlamsızlaşıyor bütün çabalar
tırnaklarınla kaz kaz bitmiyor bu sözler de
hiç bir şey görünmüyor...

Ne kaldı ki yürünecek; sadece bir ayartı
oysa çoktan varmalıydım varılacak olan yere
yaprakları kanatarak fark ettim çok içerdeyim
gördüm hala dönenler var kendi uçurumundan
hayret insan nasıl döner kendi uçurumundan! ?

Öyle bir yüzlem’olurdum ben olsaydım
ya da bütün yakınmalar dinerdi
bir kelime bulsaydım bir kelime
renk değiştiren beyza
gibi akıtarak ruhumu kandillere...

Bu da bir başka yanılgı; beni herkes ben sanıyor
döküyorlar bana kuşkularını
ve herkesler durduğumla tanıyor
gizlice dönüştüğümün farkına varmıyorlar
bıraktıkları yerde sanıyorlar oysa çoktan ordayım...

Daha bir tutunuyorum kendime ve yalnızlığıma
kendi içimde bile ne kadar çok derinlere işlemişler beni
bir yığın söz altındayım, bir çok boş bakış içinde
kimseler fark etmiyor, adem sanıyorlar beni
sanki kaybolmuşum gibi bakıyorlar...

Sahiden de kaybolmuşum
elimde bir inci...