Dil dönmez, kalemler kıpırdamaz olurmuş bazen.
En tiz çığlıklar kalpte sönermiş.
Gözler anlatırmış en masum hikâyeleri.
Gözler verirmiş muştuları,
Ve yine gözler bildirirmiş acı haberleri.
Yine gözler dinlermiş birbirini;
Kulaklar duymaz olurmuş çünkü.
Gözler kuvvetli nazarlarıyla taşırlarmış birbirini.
Dizler tutmaz olurmuş çünkü.
Gözlerin feri sönermişte, büyüsü sönmezmiş.
Gözler kör olurmuş da, kalpler gözlerin görevini üstlenirmiş.
Kalp gözüne dönermiş gözler, yine de görürmüş, duyarmış, bilirmiş.
O gözler kör olurmuş da, o yakıcı damlaları onu terk etmezmiş.
Kalp kırılınca kan ağlarmış da;
Gözler dayanamayıp inci taneleri dökermiş.
Ve her bir inci tanesi
Kaybolup gidermiş kara toprağın avucunda
Gözlerin bedenle bir gideceği gibi…
Kayıt Tarihi : 15.9.2013 17:44:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!