İnceydi Hüzünlerimiz Şiiri - Önder Karaçay

Düşlerde seviyorduk birbirimizi,
Ertelenmiş, bekletilmiş, yıpratılmış
Duyguların düşlerinde

İnce duygularımız vardı,
Nereden incelmişse oradan kopabilecek
Ya da koptuğu yerden tekrar tutsun diye,
İnceydi hüzünlerimiz.

Kalbimizin kabuk tutmuş taraflarını
Kurutuyor gibiydik,
Sanki güneş görmemişti duygularımız

İçimiz ağlasa bile kim duyabilir ki seni, beni?
Kim anlayabilirdi birbirimizi anladığımız gibi
İçimizde olup bitenleri
Acı çekenin yüzünü gören bilir,
Yüreğine batmayan ve batan gül ile dikenleri

Bir sen, bir de ben dedirten
Bu duygunun öteki yüzünü,
Kime doğru dönse kim yaşamak isterdi ki

Düşlerimizden geçerdi bizim selvi boylularımız,
Bakarken gözleri yaşaranlardı
En iyi huylularımız

Gidiyor işte bir ömür daha
Dönmez geri verilmiş bir ömür,
Kalplerimiz var bizim ince hüzünlerimizin eseri
Sanki kararmış kömür

Namuslu, temiz ruhlu gençlerimiz var bizim,
Bir güzelin sevdasına tutunup yaşayan,
Ne aşklar yaşamış ne aşklar okumuşlar
Şimdi ince hüzünlerin döndüğü
Girdapda kalmışlar

Yüreğimiz kevgire dönmüş
Delik deşik çivi izleri gibi boşluk
Katlayıp bir kenara koyulamayacak boyutta
Büyüktü hüzünlerimiz

Hayatın tadından damlalar damlıyordu
Delikti süzgecimiz,
Bu ince hüznü kapatan perdeyi
Kaldırmaya dayanmıyor
İnceydi yüreğimiz

Önder Karaçay