İnceden Şiiri - İbrahim Soyalar

Dayanılmaz ve beter bir ruhum ben
Hapsedildiğim sessiz ölgün bedende,
Koşan kırık ayaklarım vardı ileriye
Birde hızla yol alan kararmış yüreğim
Kaybolduğum şu ıssız labirentlerde…

İrinli yaralara çok tuz basmak gerek
Dinmeyen kanamaların durması için,
Daha da çok tuz göz alabildiğince
Sürmekte bizim durağan seferimiz
Beyaza bürünmüş soluk gökyüzüne…

Çelikten tellere sarınmış sazım ben
Hüzünlü bir mızrabın kırıldığı yerde,
Yaralı kırık kanatlı bir kanarya gibi
Açık kafesinden çıkıp ta uçamayan
Çığlıklara yetişmeye çalışan nefeste…

Hırçın denizin kuytusunda saklanan
Bir el var şimdi yakamozun ışıltısında,
Yerde sürtünen paslanmış bir zincirin
Ucuna takılı kalan koskoca bir ömür
Hesabını soran geçmişin yalnızlığında…

Boynumuza hükümsüz geçirilmiş ip
Ucunda sallanan yalanlara bölünmüş,
Yalın bir hayat uyumaktadır içimizde
Sararmış kuru yapraklar misali sakin
Soluksuz… Hain… Huzursuz… Çirkin…