İnceden… -1- Şiiri - Osman Aykut Bulut

Yavaştan basarak adımladı.
Yolu incitmekten korktu sanki.
Yürümedi; su misâli, sanki damladı.
Gözlerini süzüp, geçti inceden…

Bir göz süzüş ki, dilsizi dillendirir.
Koca sahraları dahi güllendirir.
Bir de üstüne cigara tellendirir.
Onu da kaygısız, içti inceden…

Yanına gittim, tüylerim kalktı.
Vicdansız, öyle bir kâfir baktı…
Konuşunca şaşırdım.
Dili pınar olup aktı.
Kelimeleri özenle, seçti inceden…

Konuşayım dedim, dilim lâl oldu.
Öylece kaldık, garip bir hâl oldu.
Kollarım kasıldı, birer dal oldu.
Ayaktaydı bedenim, göçtü inceden…

Sordu; söyle nedir merâmın?
Gayesi bu muydu, verdiğin selâmın?
Yok mu hiç söyleyecek kelâmın?
Beni diliyle kesti, biçti inceden…

Afalladım önce, dedim; güzelsiniz…
Bakmak yeter, bir ömre bedelsiniz.
Cür’etimi mâruz görün. Lâkin;
Benimle bir çay içmeye, ne dersiniz?
Bir bakış etrafa, saçtı inceden…

Peki dedi, kırmayayım seni.
Önce tanışalım; ben Gülseren.
Sen? Söylemeyecek misin adını?
Akıl gitti baştan, uçtu inceden…

Gülziyâ’yım ben; bir deli derviş…
Varını, yoğunu sevdâya vermiş.
Tek bildiği de hayata serzeniş.
Neyim varsa kalpte, uçtu inceden…

...