Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İnsan vücudunun en erojen bölgelerinden biriside
hiç şüphesi kulaklarıdır
Kaşındığı gidiştiği vakit zamanlarda
Serçe parmağın narin bir darbesi ile yaşatılan
Küçük haz
Minik Orgazm parçacıkları ile nirvana yaşayan kulak
Çok vakit musiki ile
Ve şiirle
Keyif alır
Zevke varır
Önümüzde iki bayram
Müslümanların cuma günü bayramdır
Aziz mubarerek ramazan çifte bayram yaşayacağız
Bugün cuma ve yine bayram yaşatan bir şiir okudu çifte bayram yaşadık
Çok mu didaktik öğretici
Öğüt nasihat verip feyz aldırıcı
Çok mu milli duygulara hitap ediyor
Yahut duygu yüklü de
Sicim gibi sicim gibi göz yaşı döktürüyor
bittabi ki hayır
Ama şurada şiir adı altı
Manitaya herze yazan kart zamparalara
Altmışımda yetmişinde bir ayağı çukur yaşlı tekelere
Bu işin nasıl incelik
Zerafet
Edep ile yapılacağını
Şiir ölçü vezin kafiye kuralı uyum
Ustaca mükemmel bir ustalıkla
Taarif ediyor halk edebiyatımız hece veznimizi gösteriyor
Bu önemli
Kalıbımı basarım akdeniz gibi sıcak iklim
Ve veya iç anadolu bebesi
Karadenizden niye az şair çıkar o da ayrı bir muamma
Şapkayı da giyeceğiz
Vergi de vereceğiz..
Dışında fazla dize
Oy oy emine konaktamı büyüdün
Pırnakında yüzükler kolunda pilezükler
Oy nurcanım nurcanım şişman sevdi pişmanım
Ve
Kemençe ile
gıy dıdı gıy gıy gıy dıdı gıy gıy
Dışında ne biliiim
Tulum eşliğinde niçin bir koşma hece vezni uyaklı yapıt fazla vermiyor
Buralar rutubetli nemli
İnsan fazla yanıp kavrulmuyor
O nedenle olabilir mi bilmiyorum
Her ne ise güne düşen şiir gibi şiiri
Usta şairi tebrik ederim
Güzel bir iş çıkarmış
Tırışkadan söz yığını değil bunlar
Yüreke sağlık müteşekkirim Seçki kurula
Uzun zamandır şiir gibi şiir tattım
Orucu bozmadan
Edebi ile
Bir güzele güzelliğe
Güzel bir şiir yazmış..
Biz niye artur rimbot dostu pol vörlin
Annabel lii poe yesenin
Lermontov mayakovski
Bahçesaray nasrkomayr puşkin ardı gezelim ki
Kendi yüzde yüz yerli milli
Şairimiz varken
Şair kara imiş ak imiş
Kirli imiş pak imiş
Tuzak değilmiş kapan imiş fak imiş
Uzun boylu imiş boyu ufak imiş
Bunların hiç önemi yok
Erkek imiş dişi imiş
Oya dantel için tığ örgü şişi imiş
Koyun geçi gübresi güvercin çişi imiş
Bizi ırgalamıyor enterese etmiyor
Şuraya şiir kotarabiliyor
Şuraya bir çilingir sofrası kurup
Gönlünden kopmuş mısra dize
Bizi ağırlayabiliyor mu bu önemli
Susma yürek ses dayim ol kalem saygılar
Teşekkür ettim mi idi seçkisel kurul vecd heyecan unuttum
Zarar etmez bi kez daha mükerrer müteşekkirim desem ne çıkar
Varol seçkisel kurul..
Hürmetler..
Saygı ve rahmetle anıyorum Karacaoğlan'ı. Selam olsun güzel anısına.
Nasıl severim bu dizeleri...Sık sık dinlerim bu dizlerden bestelenmiş eseri...
Yerine kimse gelmedi saygıyla rahmetle anıyoruz
Sade anlaşılır bir Türkçe. Tüm şiirlerini okudum Saygı ve rahmetle anıyorum.
Dinimizde (Kur'anda ve sahih hadislerde) "Abdallık" diye manevi bir makam yoktur. Abdal diye bizde romanların esmer olmayan kısmına yani, sarışın ve beyaz tenli olanlara denir.
Bu mübarek Ramazan ayının, mübarek Cuma gününde, Karaca oğlana Elif kızın gömleğinin düğmelerini çözdürmek yerine, güne yakışacak daha manalı ve okunası bir şiir seçilebilirdi.
Elif kaşlarını çatar
Gamzesi sineme batar
Ak elleri kalem tutar
Yazar Elif Elif diye...
Çok akıcı dizeler, coşkun duygular ve zamanımıza göre dahi ilerici sarih bir Türkçe. Rahmet ve saygıyla anıyorum...
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta