İnce Renkler Şiiri - Kerem Reisoğlu

Renkler vardı bir zamanlar
İçimizdeki umudu çalanlar
Kerem misali koşupta kavuşamayanlar
Yuvarlanıp sonradan doğrulanlar
Yuva yapıp hepsini yıkanlar
Soyu tükenmiş hayvan gibi tek kalanlar
İstemeyipte yalnız bırakılanlar
Sevipte kırılanlar
Görüpte anlayamayanlar
Her şeyin bir anlamı vardı
Anlamım gün geçtikçe daraldı
Kolumdaki yara sürekli kabardı
Önümüzdeki yol karardı
Kurtarıcı arandı
Bulunamadı
Bulunamaz
Bulunamayacak
Tek kurtarıcı hayallerimizdi çalındı
Prangalı bir tutsak olarak yaralandı
Mahkum gibi kırbaçlandı
Bir kez olsun sarıldı
Bir kez olsun öptü
Ama hiçbir zaman sevmedi
Bizde bunu severiz ya sevilmemeyi
Bu acıdan zevk almayı
Yorulupta sınıfta kalmayı
Çalışıpta geçememeyi
Açılıpta kapanamamayı
Batırıpta düzeltememeyi
Hayat sonunda ise gene başaramadım
Oda ölmeyi
Toprakta çürümeyi
Sonra gül olarak açmayı
Çok isterim
Koparılıp sevgiliye verilmeyi
Kitap arasına konulmayı
Tam ölümsüzüm diyince unutulmayı
Hiç istemem