İnce Hastalık Şiiri - Serdar Erdemir

vakittir gülüm;
sana usulca veda etmenin
bil ki; muallak bir hayatın/
Araf’ına sığınmış bedenimi
son kez senin için sürüyorum.
gitmeli; lakin habersiz
seni uykundan uyandırmadan
alın ortana bir buse kondurup
koynuna;
tüm sevilerimi bırakıp
ölümün üstüne, üstüne
tek tabanca yürümeliyim.

buğulu gözlerine;
bakamama cüretimi bağışla
dayanamam bilirsin;
yanaklarında kaderine terkedilmiş;
gayri meşru doğmuş/
su perilerini görmeye!

vakittir gülüm;
ayrılığın beyin zonklatan acısını/
dindirmenin
saatler tersine işlemeden.

vakittir gülüm;
günlerdir ajitasyon çekiyorum
sensizliğin kızılcık şerbetini/
meyhane köşelerinde tüketerek.
unutulmuşluğumun kanayan yanını/
zil halde yaşıyorum.

gecenin sessizliğinde
gündüzün şehvetinde
yüreğim ve ciğerlerim sana ağlıyor/
her daim kan kusuyorum.
naçar bir maraz var üzerimde;
Eylüllerden kalma.
ölümcül diyiyorlar;
sebebi sensin!
senden bulaşmış bana
seni öperken, içime yürümüş/
yüreğimin her yanını bürümüş!

vakittir gülüm;
sana usulca veda etmenin
seni; en insancıl yanından/
kahve gözlerinden öpüyorum.
hoşça kal yüreğim;
bil ki yüreğinden taşınıyorum
en acı işkencelere katlanarak.
kederimden habersiz;
yanağımdan süzülen su perilerini
acımasızca katlederek
gidiyorum.

vakittir gülüm;
sana usulca veda etmenin
bil ki sana;
sağ ve sol ayrımlara sapmadan
uyduruk aşk dinletileriyle/
aklını yormadan.
veda ediyorum, hoşça kal.