İnce bilek Şiiri - Abdusselam Gidici

Hüzünlü yüzüm
yüreğini
balkon soğuklarında
kaç avuntu sonunda yaşama tutundurdun ?
kaç ayazı iliklerine işledin ?
kaç defa meydan okudun o ince bileklerinle
mağrur kılınmış yaşama ?

Soldurdun
gençliğini
güzelliğini
inancını
İnsan kendine kıyar mı hiç?

Körpe bir çiçeksin toprağımda
En kırılganı
En hüzünlüsü
Sana
verimli bir toprak olmak yetmiyor
Dahası olunmalı biliyorum

İki küçük çocuk neşelense etrafında
Bir çiçeği koparmanın büyüklüğünü bilmeseler
Hüznü senden görüp
Yeşerten ve olduğun yeri başkalaştıran yanını görseler
kahkahaları ile dünyana nefes olsalar
bunu istersin biliyorum

Zaman geçiyor
hüznün yeşeriyor
sen körpe kalıyorsun

Ne zaman dönsem yüzüne
Hüznü büyütmeye yer arıyor gözlerin
Ey benim,
kedere annelik yapan yüzüm
Hüznü içinde büyütüyorsun

Seni senden sakınıyorum
görmüyor musun?
Ey benim
Kederi boğazında
güzelliği yarasında olan yüzüm
Düşün bir sabah neden başlar
neden uyur gece olunca?
Düşün!