İnatla Şiiri - Habibe Merih Atalay

-6-

Yolun ortasını çoktan geçmiş
pekazı kalmış aşacak
belli belirsiz ufukta
son çizgisi gözlenen
epey yaklaşmış,
daha bile yaklaşmada o son duruma
-velhasıl dahası-
her adımda
ne beklenir ki içinde yer alınan
yer edinen insandan bu ara 'asi'
boyu aşan transandantal süreçte:
daha ondan ne istenebilir, kendiçin?
inadına keçi!

Fena olmaz mı
biraz daha ferah bir yürek,
belki biraz daha rahat bir kafa,
anca nafaka.

Yaşadın, gördün, geçirdin;
geçerken seviyordun ya:
Sordun mu,
yaşadıklarını,
görüp geçirdiklerini?
geçişinden memnunsa iç,
yok sorun.

Evet, İşte şöyle bir kıvılcım,
böylebirşey
parlayıvermekten ibaret: son
bir Kül
külliyen

Özet mi çok?
Söz mü fazla?
Özel?
Yerel?
Bireysel?

Fazla söze -çok özele- bireysele-yerele
arttışta gereksinim bu aşamalarda. Özetle:

Kim bilir belki de...
Ne, belki de?
Belki de: Uykudayızdır

Daha mı ferah olunur: uykudaymışız diyelim ki
neye uyanacağız peki, ne diyeceğiz:
Oo! Farklı bir deprem.
Ne değişik bir yangın.
Daha da farazisinden özgün bir yangı.
Daha da en alengirlisinden,
pek bi evrensel, Susuzluk, Ha!

Atmosferik Uykuya sığınılamaz
yok kurtuluş burda, sarsmaktan, sarsılmaktan

Peki,
enkestirme yoldan
gidelim lütfen madem
sıkıldım

Hayır yani...
bi şey demeyeceksen daha da önemlisi
bırak ve basgit işte ne oyalanıyor\oyalıyorsun

sıkılma!
bütünlüğünü bozma düşün;
düşün!

Sözce vuruldukça vurulur söz
-yaşamsal kaybeder-
kazanmaz anlatı
anlamsız nasırlaşır...
üstelik
dersen...

bir şey diyecektir sanki hâlâ
bir şey diyecekmiş gibidir sanki..
tam

Yüreği sıkışır,
ağla
Taş yine.
TAŞŞŞ!