Sen Miydin Şiiri - Gülay Özdemir

Benim sevdalı yüreğimi
kızgın bir kor gibi yakan
sen miydin?
Sönmeyen ateşinle boğazıma kadar
düğümlenen,
ve düğüm düğüm
yutkunamadığım!

Eşsizliğinle...
Sensiz günlerim,
karla örtülü çorak topraklar gibi
soğuk, yoksun,
umut ekilmeyen…
Yokluğun;
yüreğimdeki yangını
daha da büyütüyor,
kül olup dağılmak istiyor
bir zamanlar “sen” diyen her parçam.

Bir harabe gibi
kırık dökük bırakılmış,
sensiz sol yanım
virane bir köşke dönüştü.
Ne bir pencere açılır artık içime,
ne de bir ışık sızar içerden dışarıya…

Sen miydin
adımı bile söylemeden geçen rüzgârda
kulağıma aşkı fısıldayan?
Sen miydin
her gece uykumu bölen
o iç çekişlerimin sessiz suç ortağı?

Düşlerimin orta yerinden
çekip aldığın benle,
artık aynalara bile
yarım bakabiliyorum.
Çünkü tamamlanamayan her şey gibi,
bir eksiklik kaldın içimde...

Ve şimdi…
Adını anmak,
bir dua gibi dilimde
bir yara gibi içimde.
Ama yine de biliyorum:
Bütün yangınlar,
bir “sen”le başladı bende.

20.07.2020