İnanmak yetmiyor Şiiri - Banu Karataş

İnanmak da yetmiyor bazen susup konuşamadıklarıma
Umut tükenince hüzün devralıyor gemiyi
Rotasız ilerlerken buluyor kendini duygularım
Sığ sulardan dipsiz kuyulara savruluyor bilinmezlikte
Kim demişti?
İnsan hep aynı kuyuya düşer mi diye
Tanıdık geliyorsa siması bi yerlerden
Düşüyor işte düşmekten öte
Karanlıkla boğuşmak can acıtsa da
Umudu canlansın istiyor yine.
Böyle böyle tüketiyor kendini
Her gün biraz daha
Yavaş yavaş, ağır ağır…
En sonunda kendi bile kendine kalmadığında…
İşte o zaman…
İşte o zaman hiçlikte huzur buluyor!