İnanmak Üzerine Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Sükun ve huzur içinde,
Yaşamak için çabalarım.
İnsan gibi yaşamak,
Sevgimi dağıtmak herkese,
Sevdalanmak herkes gibi,
Gönlümdeki O güzele,
Yaşamak onunla,
İki insan olarak aşkımızı,
Başkada ne isteyebilirim ki?
İnsan olmak,insan gibi yaşamak.

Nedendir anlayamadım hiç,
Sokaklarda,caddelerde insanlar,
O bildiğimiz,bizim insanlarımız,
Sevgi dağıtmak için yanlarına,
Sokuldukça,oluyorlar duvar,
Kime uzatsam ellerimi,
Hep köz ve ateş doldurdular.

Gönlümü sundum böyle birine,
Aşık oldum ona,hemde delice,
Yüreğimi çıkarıp verdim ellerine,
O da acımadı,attı yüreğimi,
Kor alevler içindeki,aşk ateşine,
Ondandır,yanarım şiirlerimde.

Tek suçum onu sevmek,
İnsanlarla yüreğimdeki,
İnsanca sevgimi paylaşmak,
Sevdalandığım güzeli,
Bilmesede, kendimde yaşamak.

Olmadı,rahat bırakmadılar,
Ulaşmış onada çirkin dedikodular,
Bana ve aşkıma inanmaz,
Ne söylesem,ne anlatsam,
Dedikodulara inanır da,
Onu delice seven,
Koca Adamına inanmaz.