İnanmak İsterdim İnandırmaktan Çok

Gözlerini hapseden uykun olmayı çok isterdim. Sabah uyanıp aynaya bakana dek orada durabilmeyi.
Yüzündeki mahmur esmerliğin ifadesizliğiyle buluşmak isterdim. İnce parmaklarından yanaklarına süzülen damlalardan biri olabilmeyi.
Ciğerlerine dolan sabah kokusu olmak isterdim, bir nefes kadar olsun içinde kalabilmeyi.
Turuncu perdelerin ardında düşlerin olmak isterdim. Karanlığı her aralamak istediğinde, güneş misali...
Aklın olmak, aklında olmak, öylesine bir an gelip geçmek değil hayır takılıp kalmak isterdim geçerken öylesine...
Pencere önündeki kalbin içinde kalbim dursun isterdim. Zaman durana dek beklemek isterdim seni geleceğine inandığım bir saatte...
Duvarda asılı kurumuş bir gül olmak isterdim herhangi bir gün gözlerine takılan.
Ben sensizliğe çarpa çarpa sana koşarken, ben sen diye her düşüşte parça parça koparken... bana doğru gelen tek bir adımın olsun isterdim.
Biliyormusun, inanmak isterdim inandırmaktan çok. Sana değil, saçının bir teline layık olabilecek sevgiyi;
bir insan kalbinin taşıyabileceğini....
Seninle dolu kocaman bir gün isterdim ben. Ve güneşin sensiz doğuşunu görmeden ölebilmeyi...