İnanmadın Şiiri - Bayram Mecit

Sen en çorak bağların dikenine kandın da,
Bense gönül bahçene gül oldum inanmadın.
Sen bana dokundukça üşüyorum sandın da,
Ben adını andıkça kül oldum inanmadın.

Nasılsın derken bile tir tir titrerken dilim,
Hangi cevabım kırdı, ya da hangi sualim?
Sen bastığın toprağı esirgedin de zalim,
Ben sana gökyüzünde yol oldum inanmadın.

Ağyar bile çıldırıp aklını yesin diye,
Başka bir göz değemez, hak saklar desin diye,
Efsunlu gözlerine nazar değmesin diye,
Ben kendi gözlerime mil oldum inanmadın.

Gün gelir hükmün yeli esince buzdan serin,
Bir kuş kadar hafifler kurşundan farksız yerin.
Son dem de kıymet bulur; candaden, can siperin,
Ben aklımı tükettim, del oldum inanmadın.

Doğusu, batısı da kurban olsun yüzüne,
Memleketim Malatya, doğum yerim Ezine.
Seni götürmek için mutluluk denizine,
Sal oldum inanmadın.. Yol aldım inanmadın.