Her şey yavaş yavaş oluyor rüya;
Sanki, bir uykudan uyanıyorum.
Aklımdan silinip gidiyor dünya;
Artık, yaşamaktan usanıyorum.
Bir hayal geçiyor köşe başına;
İsmimi yazıyor mezar taşına.
Derken düşüyorum can telaşına;
Girip yatağıma uzanıyorum.
Bütün yolculuklar buraya kadar;
Düştüm eşiğine âsi, günahkâr.
Ya Rab, söyleyecek bir tek şeyim var,
Fakat söylemeye utanıyorum!
Çıkıyor karşıma öfkeler, kinler;
Tek tek okunuyor, muhkem metinler.
Hâkimler, yüzde yüz suçlu desinler;
Rabbim, rahmetine inanıyorum
Kayıt Tarihi : 8.1.2008 16:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Rahmete inanmak insana ne geniş bir hareket alanı sağlıyor, ne kadar rahatlatıyor.
Haydi gel 'yaşamaktan usanmayı' bir kenara bırak.
Haydi.
TÜM YORUMLAR (1)