İnanç Ve Toplumsal İstem (talep) 53

Bu halde halk bireyi, kapsar ama toplumu kapsamaz. Çünkü toplumda; 1-üretim güçleri vardır. Kurumlar ve bireyin bunlarla etkileşmesi, üretim yapması, üretimin refah olarak halka dağılışı alt yapısı vardır. Örneğin toplumda olan bir fabrika, halk değildir. 2-Toplumun, halka; asayiş güvenlik huzur sağlayan, bireylere istihdam sağlayan, halka sağlık, eğitim sunan, konut gibi ihtiyacını sağlayan, halkın ve toplumun hukukunu belirleyen üst yapı siyasi ideolojik oluşumu vardır. Toplum da hukuk vardır, hukuk halk demek değildir. 3- Halk, toplumun; sadece birey yapısı ile kesişip, onu içerir. Birey kişiler halka karışır. 4-Halk topluma, hammadde sağlar. Öğrenci, sanatçı, yazar, ideolojiler folklor, inanç önderleri, vs. bu bağlamda yetenek havuzudur. 5-Halk yetkili kılınarak yürütme erkini seçer. 6-Halk, toplumdan sağladığı faydayı yararları geliştirmeyen, dış ilişkilerle tutumlaşmaların, uyuşup uyuşmamasına tepkilerini, çeşitli biçimde hak ve eylem olarak ortaya korlar. 7-Üst yapıya ilişkin halk tutumları, çok çok, alabildiğine gevşek ve çeşitlidir, gelenekçilik ve inançsal düşünme ve davranışlar çok daha belirgin ve baskındır. Bazı halk tutumu toplum tutumla iç içe geçer, kurumların spor folklor faaliyeti gibi. Ama bunlar birbirini aynılaştırmaz. Sadece bazı ortak yaşamı tutumlarla, kesişim kümelerinde ortak tutum değerlerler.

Daha birçok konu halk kavramında sayılabilir. Halktan kişiler, üretim gücünü, eline alıp üretim yaparsa artık halksal değil, toplumsal davranır. Halk, bir özel yaşam biçimi sürer iken, kişisel tekbenci refahın tüketildiği, modanın, toplulukların etkinleştiği, kişi sevgi nefreti, heva ve heveslerinin sarmalandığı insansal yapı tanımlılıktır. Toplum, nesnellikle, bireyin kılgın etkileştiği, üretme ve ürettirme ilişkisidir.

Sevgili eleştirmen devamla diyor ki;

Aforizma: “”Sistem; evrensel yasalarla sosyal yapıların felsefi bir planda tartışıldığı alandır. “” çok doğru.

Benimde yaptığım bu. İlkem bu. Bunu bir eleştiriye cevaplarken de aynen belirttim. Arapçadaki anlam evrensel ve felsefik anlam değildir. Özgürlüğün, hakın, hukukun toplumsal anlamlarını, özel yaşamdaki(halksal) , kişi hak ve özgürlüğünden ayırdım. Bunları karıştırır olmanın yanlışlarını vurguladım. Ama değerli eleştirmen yukarıdan beri, kavramların ilişkinliğini birbirinin içine girdirip aynılaştırmış. Toplum yerine topluluk diyor ve halk kavramıyla toplumu aynı kılıyordu. Tabidir ki, kalabalığa da toplum diyor. Bireyi, halkla karıştırıyor, halkın birey olmamış kısmını topluma ve üretime marş marş ediyor! Böylece her tür kısırlık yetersizlikler, yaşlılar, çocuklar vs. abur cubur yapılıyor, topluma sokuluyor! Üretimin unsuru yaptırılıyor! Topluluğa ait tutumları, toplum tutumu olarak görüyor! Kavramların ne anlamı, nede anlattığı içlemler, hiç görülüp, ilişkilenmemiş. Ya da cümle savları, bu tutumla yazılmış. Arap’ın inanç bazlı halk kavramının içeriğinde kalmışlık sezilmektedir. Oysa sözcüklerin anlamı da konjonktürledir. Falan sahabenin anlatımı, halkın bugünkü anlamı olamaz kaale bile alınmaz. Tıpkı sahabenin bu gün, deveye bakar tımar yapar bilgisinin, faso fiso oluşu gibidir.

Halkta inanç varsa, toplumda da inan ve talep var! Bunu da, yerelden merkeze diyerek, işin içinde izafi ve zımni gönderme ile sayrılınmış! Çocukların toplumsal özgürlüğü seçme yetkisi (konuşma dilinde hakkı deniyor) yokken; çocuklar ve öznesel engelliler yetkilendirilemezken, halk kavramından mündemiçlikle yetkili ve özgür kılınmış. Halkın; özel tavır subjektif özgürlükleri, hakları, toplumsal hak ve özgürlükle aynılaştırılmış. Benim asıl ana savım, karıştırılma işi dediğim konu, eleştirmence baştan ayağa karıştırma olupbitti ile güya eleştirmiş, bana göre gargara olmuş.

Yetkiler (halktaki seçmen olurluk, seçilir olurluk yetkisi) bile özgürlük sayılarak, içinde çıkılmazlık yapılmış. Oysa haklarımız, toplumun üretiminin refah ve hizmet sunumunun, halka kullandırılması, bir hukukluluğun yol ve yöntemidir. İnancı toplum üretmediği için, inancı toplumdan, hak talebi gibi anlayamayız. İnanç toplumun üst yapısında vardır. Her üst yapı toplumda kılgısal olmayıp, halksallık araz eder. Üst yapı içlemindeki şeylerin toplumda, neyin nasıl kullanılacağı da, sistemlere göre işlenmekte. Kimi, toplumsal hürriyetlerde zorunlu kılınırken, kimisi de, kişi-topluluk alanlarında, yaşamsal olarak vücuda getirilmektedir.

Aforizma: “”Sosyal sözleşmelerin oluşumu muhitten merkeze veya merkezden muhite şekilde oluşur.””

Bakın bir genel geçer anlatımla, mugalâta (yanıltma) ile benim anlattığım konuyu, açık olarak söylemiyor ama zımnen “”inanç muhitten merkeze talep olur “” deniyor. Toplumsal sözleşmede olmayan inanç, asıl ana konumuz, sözleşme ile zımni içertilip, muhitten merkeze diye pas geçiliyor.

Bu şudur. Merkezden muhite ki muhit, toplum, halk unsurudur. Merkez de düzenleme, yönetsel siyasa olduğu gibi, üretim araçları, üretim güçleri ve üretim ilişkilemesi yönetim ve iletişimin beyini. TOPLUM, nesnel cansızlığı, kurumları, bireyi de kapsayan bir ilişkileniştir.

Halk toplum değildir. Halktan (çevreden) merkeze toplumsal talep gider. Yani asayiş ve güven, istihdam olurluk, eğitim ve sağlık istemi, konut istemi, altyapı istemi gibi toplumsal talepler gider. İnanç bunun içinde yoktur. Halk inancını yaşar. Toplulukta, toplum yoktur inanları vardır. Topluluk, sadece bir birikiş, kısa erimli, amaçlı birlik oluştur. Bir kalabalık oluştur, topluluk. Otobüsteki yolcular, ibadethanedeki müminler, sokaktaki göstericiler, yürüyen gezen kafileler (topluluklardır) gibi.

Değerli eleştirmen, (haydi sap saman karıştırması demeyeceğim) çok genel olurluktan dolayı, özelleşememenin sakıncalarını ortaya koymaya, toplum ve topluluk, kavramında ayrım yapmayarak başlıyor.

Muhitten merkeze, güvenlik, iş aş, eğitim sağlık ve üretim vs. gibi talep vardır. Merkezin yapılanması da, bu taleplere uygun ilişkileniştir. Merkezden muhite Ya da muhitten merkeze, bir üretim ve ürettirme ilişkisi de vardır. Yani bir üretim ve ürettirme, asayiş güvenlik ileti vs. talebidir. Muhitten merkeze, merkezden muhite şekilde oluşanlar da; haklar, hukuk, ahlak, özgürlük, yetkili kılışlar, tüm yasallıklar, üretim ve ürettirme paylaşımında ve bunların göneni refahsal tüketiminde ortaya çıkarlar. Sevgili eleştirmen kavramların, bu özelleşmiş açılımına girse idi, eminim aynı tutumları belirleyecekti. Çünkü eleştirmenin bu birikimi ve genelci bakışı, bunu tanılıyor ve açılımlı yor.

Bu muhitten merkeze, merkezden muhite oluşta, Hiçbir toplum biz şu inancıda var edelim, bu inanç için, toplum olalım, asla dememiştir. Ve hiçbir toplumun yasası, bu amacı yöneyleşmez. Ve dahi, gerçekleştirmek için toplum oluşamaz. Üretim ilişkisi bizi yapılar, inançları da, bu bağıntıya, yakıştırma gayreti güderek, çatışma alanı yaratırız. Mesele bu. Eleştirmen bunları gösterip değinmiyor. Bir örnek gösterin ki, toplum; üretim dışı toplum olsun. Sırf inançları yüzünden toplum olsun. Ama sırf bir alet uzluğundan, onun üretişi ile yaşanıp, sonuçlar elde edilerek, geliştirilmesi ile düşünce ve eylem etkinliğinden, bugünkü topluma gelinmiştir. Aksi halde, İnanç amaçlılığı ile var olanla, üretemeyen, ürettiremeyen, gelişemeyen, komünal topluluk olursunuz. Kavramlar birbirine girerse, inançta topluma girer.

Sürecek 53