İnanamıyorum Şiiri - İkbal Şentürk

sen 36 yaşında
aklımda hiç ölüm yok
dalgamı geçiyor bu insanlar?
acilin odalarını bir bir dolaşıyorum
her kapı bir umut,
burdadır diyorum
sedyeler boş
sen yoksun
sormak istiyorum seni
sesim kısılmış,
adın çıkmıyor dudaklarımdan
git gide azalıyor umutlarım
güçüm azalıyor
korkuyorum
acılın kapısında bir polis
en cok ona kızıyorum
dikleniyorum, ama nafile
öyle zavallıyım ki,
kimse bir şey söylemiyor
kapıda çocuklarının annesi
eşin.......
umutlanıyorum,
sakın görünüyorlar
sıradan birşey söyler gibi
abin öldü diyor.....
donup kalıyorum,
dünyam alt-üst oluyor
ben kıpırdıyamıyorum
arkasından bir cığlık yükseliyor içimde
haykıramıyorum
seni görmek istiyorum
kilitli o soğuk oda, kapıları yumrukluyorum
biri gelip açıyor kapıları,
başına gidip yalvarıyorum
ben geldim kalk ne olur diyorum
öldüğüne inanmıyor içim
benim geldiğimi duymadın diye
daha fazla ağlıyor,
aralıksız yalvarıyorum
yanıt vermiyorsun
ben annemlere ne derim diyorum,
suç işlemişiz gibi korkuyorum
onlar gelene kadar, bu kötü rüyanın bitmesini istiyorum
sessizliğin devam ediyor
ilk kez aldırmıyorsun bana
içimdeki cığlık büyüyor
inanamıyorum
ağlıyorum...........