İnanamadım Şiiri - Mehmet Bor

Gece yarısıydı
hatta sabaha yakın
Ahizeyi kaldırdığımda
titrek bir ses
Benimle görüşmek istiyordu
Benim diyordum konuşamıyordu.
Toparlandı sanırım
çıkardı ağzındakini
yaralı demişti senin için
yüreğim ince, ince
yırtılıyordu sanki
inanmamış gerçeği söylemesini
istemiştim.
Metanetliyimdir demiştim.
itiraf etti sonunda
senin öldüğünü..

Kapatamadım telefonu
başımı ellerimin arasına alıp
yıkıldım, çöktüm oracığa.
soramamıştım bile
nasıl olduğunu.
öyle ne kadar kaldığımı
hatırlamıyorum.
Toparlandım.
yanına gitmek için.
Yola çıktığımda
Kan çanağıydı gözlerim
yollar da uzuyordu sanki
sonun da sana vardım.

Morgtaydın.
Bayrağa sarmışlardı.
Dayanamadım.
Açın, açın lütfen..
görmek istiyorum
yalvardım, yalvardım..
açtılar sonunda.

Öyle güzeldi ki yüzün
biran yaşadığını sandım
yaşıyor, yaşıyor
ölmemiş diyerek
bağırdım, bağırdım, bağırdım..
hıçkırıklara boğuldum
tutamıyordum kendimi
gerçekten ölmüştün
Duyuramadım, duyuramadım
sana kendimi.

03.01.2003
(İsmail Bor'un anısına)